Ta sekcja skupia się na drugiej powstającej technologii, rzeczywistości rozszerzonej, jako pomocy w badaniach nad zdrowiem psychicznym i praktykach klinicznych. Omówimy najnowocześniejsze badania augmentatywne i ich ograniczenia. Powstające urządzenia AR, takie jak HoloLens i Magic Leap, stają się kolejnym narzędziem do badania problemów ze zdrowiem psychicznym i samopoczuciem. Podobnie jak VR, rozszerzona rzeczywistość pozwala użytkownikom na interakcję z bodźcami, które z różnych powodów mogą nie być możliwe lub nie pasować do rzeczywistych scenariuszy. AR można uznać za podczęść technologii wirtualnych, w której wirtualne obiekty są umieszczane w rzeczywistym świecie w czasie rzeczywistym. W ustawieniach AR użytkownik wchodzi w interakcję z wirtualnym obiektem, jednocześnie doświadczając świata rzeczywistego. W przeciwieństwie do wirtualnej rzeczywistości, w której użytkownik zostaje całkowicie przeniesiony do wirtualnego sztucznego środowiska, rozszerzona rzeczywistość nie wypiera użytkownika z jego obecnej fizycznej przestrzeni i wyświetla wirtualne sztuczne obiekty w widoku rzeczywistego świata użytkownika. Ponieważ rzeczywistość rozszerzona buduje elementy wirtualne nałożone na dotychczasową percepcję świata rzeczywistego przez użytkownika, oferuje kilka zalet w porównaniu z rzeczywistością wirtualną. Celem rozszerzenia wirtualnych obiektów na rzeczywisty świat użytkownika jest zwiększenie doświadczenia i/lub wiedzy o jego obecnym świecie. Aby jakikolwiek system można było uznać za AR, system musi mieć następujące cechy :
- System powinien scalać obiekty rzeczywiste i wirtualne w świecie rzeczywistym lub środowisku rzeczywistym.
- System powinien działać interaktywnie i synchronizować się w czasie rzeczywistym.
- System powinien rejestrować (wyrównywać) ze sobą obiekty wirtualne i rzeczywiste.
Doświadczenie użytkownika rzeczywistości rozszerzonej zasadniczo różni się od rzeczywistości wirtualnej. W przeciwieństwie do VR, AR nie umniejsza poczucia obecności ze świata rzeczywistego i nie przenosi użytkowników do krainy czarów Alicji przez lornetkowe okulary VR. AR wymaga raczej utrzymania nienaruszonego poczucia obecności użytkownika w rzeczywistym świecie, a jednocześnie sprawia, że użytkownik czuje, że wirtualny obiekt, z którym wchodzi w interakcję, jest częścią tego rzeczywistego świata. Oczekuje się, że wirtualny obiekt powinien odwzajemnić intencje i działania użytkownika w czasie rzeczywistym i sprawić, że użytkownik poczuje się tak, jakby wirtualny obiekt był częścią rzeczywistego świata. Iluzja, która sprawia, że użytkownik sądzi, że przedstawiany scenariusz faktycznie występuje w środowisku, jest znana jako iluzja wiarygodności. Oznacza to, że AR może wymagać innych środków do oceny doświadczenia użytkownika niż doświadczenie użytkownika z VR. Biorąc pod uwagę, że to interakcja z wirtualnym obiektem, który jest prezentowany w przestrzeni świata rzeczywistego użytkownika, jest kluczową różnicą między rzeczywistością wirtualną a rzeczywistością rozszerzoną, rzeczywistość rozszerzona wymaga większej iluzji wiarygodności niż iluzji miejsca , aby umożliwić użytkownikowi naśladowanie rzeczywista reakcja, tak jak w czasie rzeczywistym. Złudzenie miejsca (PI) jest zdeterminowane przez sensomotoryczne zdarzenia generowane przez system rzeczywistości wirtualnej, podczas gdy, jak opisuje Slater, „złudzenie wiarygodności (PSI) jest zdeterminowane przez stopień, w jakim system może wytworzyć zdarzenia, które bezpośrednio odnoszą się do uczestnika i ogólną wiarygodność przedstawionego scenariusza w porównaniu z oczekiwaniami.” To ścisła koordynacja między rzeczywistymi i wirtualnymi obiektami oraz ich interakcja z użytkownikiem tworzy doświadczenie w AR. Jednak realizm (stopień zbieżności między oczekiwanym doświadczeniem a rzeczywistym doświadczeniem w środowisku wirtualnym) i rzeczywistość (zakres, w jakim użytkownik doświadcza środowiska hybrydowego, takiego jak rzeczywiste) może nadal mieć znaczenie dla rzeczywistości rozszerzonej.