Operacje laparoskopowe poprawiają jakość życia pacjentów, jak pokazano na rycinie 17.3. W przypadku chirurgii laparoskopowej roboty chirurgiczne są zasadniczo podzielone na dwa typy, które wymieniono w poniższych podsekcjach.
Typ Master-Slave
Tego rodzaju roboty mają sześć stopni swobody (DOF) ruchu. Ma ramię z czterema stopniami swobody na zewnątrz jamy brzusznej i staw nadgarstkowy z dwoma stopniami swobody na końcu. W czasie operacji chirurgicznej, za pomocą konsoli głównej, chirurg może z łatwością sterować zdalnym urządzeniem podrzędnym ze stawem nadgarstkowym. Robot umożliwia intuicyjną obsługę, ponieważ podrzędne ramiona w jamie brzusznej odtwarzają sześć DOF ruchów ręki chirurga na konsoli. Roboty umożliwiają również telechirurgię za pośrednictwem sieci i mikrochirurgię, dostosowując zakres ruchu między urządzeniem nadrzędnym a podrzędnym. System Da Vinci jest najczęściej stosowanym systemem, który w 2000 roku został zatwierdzony przez Food and Drug Administration (FDA) jako pierwszy system chirurgiczny w Stanach Zjednoczonych do ogólnej chirurgii laparoskopowej [28, 29, 31]. Roboty master-slave mają pewne wady, takie jak brak haptyki, duże rozmiary i wysoki koszt operacji.
Ręczne szczypce robotyczne
Robot nadrzędny-podrzędny nie jest uważany za najlepszy do wszystkich operacji chirurgicznych, ponieważ wymaga dużej przestrzeni na konsolę główną i ma kilka innych wad omówionych w poprzednim podrozdziale. W przeciwieństwie do ręcznych szczypiec robotów, na końcu znajduje się przegub nadgarstkowy, którym można sterować za pomocą interfejsu zainstalowanego na szczypcach. Jego działanie translacyjne jest takie samo jak tradycyjne. W tym przypadku system jest mały w porównaniu do master-slave ze względu na brak konsoli master, a czas konfiguracji jest również krótszy. System ten można podzielić na sterowany za pomocą siłowników lub napędzany mechanicznie.